Hoe wist hij dat? Groot-Brittannië heeft Rusland ervan beschuldigd een genocide te plegen in Oekraïne, en aangezien dat niet waar kan zijn - Russen gedragen zich nooit slecht, zelfs niet in oorlogstijd - moeten de slechte Britten wel een voorwendsel creëren om een nucleaire aanval te lanceren.

"Het is de perfecte optie," legde Soloviev uit. De Amerikanen willen het zelf niet doen, omdat ze als vergelding geraakt kunnen worden door Russische kernwapens. Het zijn de Britten die de opdracht zullen krijgen hun tactische kernwapens in Oekraïne te gebruiken, en zo nodig de Russische vergelding te ondergaan. (Iedereen weet dat het Verenigd Koninkrijk een door Amerika gecontroleerde kolonie is.)

Misschien is het gewoon de standaard propaganda onzin. Het zou immers volkomen plausibel klinken voor iedereen die al zijn informatie uit de Russische massamedia haalt. Maar het regime van Vladimir Poetin heeft de vreemde, maar diepgewortelde gewoonte om, telkens wanneer het zich opmaakt om een lafhartige daad te verrichten, de andere partij ervan te beschuldigen dat zij die daad eerst heeft verricht of van plan is te verrichten.

Het is als een bokser die zijn stoten altijd voorzegt: het heeft geen praktische zin, maar misschien psychologisch wel. Het heeft in ieder geval mijn aandacht getrokken, en ik durf te wedden dat het hetzelfde heeft gedaan in strategische kringen in een aantal westerse hoofdsteden.

Solovjev is een eigengereide brompot, maar hij is een echte beroemdheid, die overal op de Russische televisie te zien is en zo dicht bij Poetin staat als iemand in de media maar kan komen. Hij heeft verschillende shows op het staatskanaal Rossija-1, het grootste van Rusland, en de show van afgelopen zondag werd opgeluisterd door de aanwezigheid van Margarita Simonyan, de favoriete propagandiste van Poetin.

Misschien was het gewoon ijdele speculatie om talkshow-tijd te vullen, of misschien was het een poging om de vele rapporten over misdaden begaan door Russische troepen in Oekraïne in diskrediet te brengen - maar misschien was het een openingsbod om het uiteindelijke gebruik van Russische tactische kernwapens tegen de Oekraïense strijdkrachten te rechtvaardigen en te normaliseren.

Ik ben geneigd meer gewicht toe te kennen aan de eerste twee mogelijkheden, eenvoudigweg omdat vooruitplannen niet het kenmerk is geweest van het Russische militaire gedrag in deze oorlog. Maar dit is wat de mensen die belast zijn met de noodplanning Poetin op dit moment zouden vertellen, als er iemand thuis is in de afdeling strategische vooruitziendheid van de Russische strijdkrachten.

Het grote Russische offensief dat deze week in Oost-Oekraïne begint, kan genoeg grondgebied veroveren voor Poetin om de situatie te bevriezen en een overwinning uit te roepen, maar het zou vele weken duren en nog meer enorme slachtoffers eisen. En zelfs dan zou het misschien niet lukken.

De kans is zelfs even groot of groter dat het Russische offensief tot stilstand komt, of dat het Russische leger de moed verliest en wegsmelt (zoals tegen de Japanners in 1905, tegen de Duitsers in 1917, en tegen de Polen in 1920).

Een nederlaag toegeven tegen een veel kleinere tegenstander als Oekraïne, na opzettelijk de oorlog te zijn begonnen, zou het regime van Poetin in levensgevaar brengen, dus wat zijn de beste overgebleven opties voor de Grote Leider? Er is er eigenlijk maar één. Escaleren.

Dat is wat Poetin altijd doet als hij in de problemen zit, en de enige escalatie die de loop der gebeurtenissen op dat moment zou kunnen veranderen zou nucleair zijn. Gewoon kleine kernwapens, natuurlijk: dit zou een bluf zijn om wat concessies uit de Oekraïners te persen en de NAVO op afstand te houden, niet een besluit om nationale zelfmoord te plegen (inclusief persoonlijke uitroeiing voor Poetin).

Rusland heeft een aantal zeer kleine "tactische" kernwapens - een kiloton of minder. Niemand anders doet de moeite om ze zo klein te maken, maar het leger van niemand anders ziet kernwapens, ongeacht formele afschrikkingsdoctrines, nog steeds reflexmatig als gewoon een groter soort artillerie.

Gebruik er een in een luchtaanval boven een klein Oekraïens stadje of zelfs een Oekraïense militaire positie, en je doodt slechts een paar duizend mensen, inclusief de fall-out slachtoffers. En misschien - heel misschien - zal dat de Oekraïeners en de NAVO bang maken om Poetin een gezichtsreddende gedeeltelijke overwinning te geven.

Dus als het zover komt - ik voorspel niet dat het zover komt, maar het zou kunnen - wat moet de NAVO dan doen? Het antwoord, bijna zeker, is: NIETS NUCLEAIRS DOEN.

Het eerste Russische gebruik van kernwapens veroordelen, natuurlijk, en kijken hoe de hele wereld in koor meedoet. Oekraïne moet doorgaan met militaire operaties alsof het niet gebeurd is, behalve dat het op dit punt de NAVO-troepen opnieuw kan vragen om luchtsteun binnen zijn grenzen en de NAVO moet daarmee instemmen. En iedereen er het beste van hopen.

Wat is het alternatief? Een lik op stuk tactische nucleaire oorlog op Oekraïense bodem? Moskou bombarderen? Doe niet zo dom.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer