President Tsai Ing-wen van Taiwan had vorige week een beleefdheidsbezoek aan de voorzitter van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, Kevin McCarthy. Beijing reageerde met een "strenge waarschuwing" aan de Verenigde Staten en omsingelde vervolgens het eiland (in zijn eigen woorden) met Chinese gevechtsvliegtuigen, bommenwerpers, marinevernietigers en raketboten.

Kevin McCarthy? Wie is hij? Ja, hij controleert min of meer het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, maar dat is momenteel in handen van de Republikeinse Partij, en heeft dus geen macht om de acties van de Amerikaanse regering vorm te geven.

Wat de man zelf betreft, hij won het voorzitterschap pas op de 15e stemronde, de eerste keer sinds 1923 dat de post zelfs betwist werd. Hij deed zulke concessies om steun te winnen dat hij in feite gegijzeld is door extreem rechts van zijn eigen partij. Hij is de wandelende belichaming van machteloosheid.

McCarthy's vluchtige ontmoeting met president Tsai vond plaats in Californië, niet in Washington DC, om China niet al te veel op het verkeerde been te zetten. Maar het hielp niet. De reactie van Beijing leek op die van King Lear. (Je weet wel: "Ik zal zulke dingen doen. Wat ze zijn, weet ik nog niet, maar ze zullen de verschrikkingen van de aarde zijn.")

China kondigde drie dagen lang militaire oefeningen aan om te laten zien dat Peking Taiwan op elk moment kan veroveren. Volgens de Chinese staatsmedia zouden de oefeningen "tegelijkertijd patrouilles en oprukken rond het eiland Taiwan organiseren, waarbij een omsingelings- en afschrikkingshouding in alle richtingen vorm zou krijgen".

Wat bedoelen ze daarmee? Omsingeling' betekent 'blokkade', en 'afschrikking' gaat over het afschrikken van de Amerikaanse marine om te proberen die blokkade te doorbreken. Maar het is slechts een uiting van woede, geen verklaring van een op handen zijnde strategische intentie, en zelfs geen demonstratie van militair vermogen.

Met andere woorden, we hebben het allemaal al eerder gehoord. We horen het nu vaker en met luidere stem, maar dat kan alleen maar komen door de binnenlandse Chinese politieke situatie. Het vermogen van China om Taiwan militair te veroveren is in de loop der tijd langzaam verbeterd, maar nog lang niet zeker.

Dat kan een andere reden zijn, afgezien van de woede over het feit dat het land wordt getart, waarom Peking al deze militaire pantomimeoefeningen organiseert: om de Taiwanese regering en haar buitenlandse vrienden ervan te overtuigen dat China al een vermogen heeft dat het in werkelijkheid niet heeft.

Dit suggereert twee tegenstrategieën, de ene emotioneel bevredigend en de andere praktisch.

De bevredigende zou zijn om het Chinese regime te vermurwen door maandelijkse of zelfs frequentere ontmoetingen tussen Amerikaanse en Taiwanese functionarissen. Kevin McCarthy heeft niet veel anders dringends op zijn agenda staan, dus hij zou de helft daarvan zelf kunnen doen.

Net als bij de recente bijeenkomst in Californië die zo'n geluid en woede uitlokte vanuit Peking, hoeven ze nergens in het bijzonder over te gaan. Maar elke keer zou Peking zich verplicht voelen te reageren, waarbij enorme hoeveelheden brandstof worden verbruikt en de geloofwaardigheid gestaag afneemt. "Ik zal zulke dingen doen..."

Men moet echter waar mogelijk vermijden mensen in verlegenheid te brengen, en ze in een hoek drijven zou gewoon dom zijn. Een mislukte Chinese invasiepoging tegen Taiwan zou een bijna even grote ramp zijn als een geslaagde.

Het juiste beleid voor de regering Biden zou zijn om de high-profile bijeenkomsten over te laten aan publiciteitsgeile Republikeinse politici (geen afscheidstournees meer van Nancy Pelosi); om President Biden te beperken tot gefluisterde beloften om Taiwan te verdedigen (die door zijn entourage prompt weer in dubbelzinnigheid worden teruggebracht); en om zich te concentreren op de militaire realiteit.

De dominante militaire realiteit in de regio is dat de Chinese strijdkrachten een redelijke kans van slagen hebben als zij Taiwan over ongeveer vijf jaar binnenvallen, bij het huidige groeitempo, maar alleen onder twee voorwaarden. De ene is dat noch China noch de Verenigde Staten kernwapens gebruiken. De andere is dat Taiwan militair even zwak blijft als nu.

De eerste veronderstelling is waarschijnlijk veilig; de andere niet. De verschillende regeringen van Taiwan hadden zo'n groot vertrouwen in de Amerikaanse afschrikking dat zij de militaire uitgaven van het land lieten dalen tot zij per hoofd van de bevolking minder bedroegen dan die van Australië.

Dat was onverstandig. Zoals Oekraïne heeft aangetoond, hangt de hulp van de VS af van de vraag of een land in staat is zelf een doeltreffende verdediging op te zetten. De militaire uitgaven van Taiwan stijgen nu snel, maar het zal minstens vijf jaar duren voordat het land het langer dan een maand alleen kan uithouden.

Indien de twee bovengenoemde tendensen zich in Taiwan en China in eenzelfde tempo ontwikkelen, zal er nooit een moment komen waarop een Chinese invasie militair aannemelijk is. De voornaamste rol van de VS zou moeten zijn ervoor te zorgen dat Taiwan met spoed zijn militaire verdediging herbouwt, waarbij alle Chinese dreigementen en vermaningen worden genegeerd.

Het vermijden van een Chinees-Amerikaanse oorlog zou voor beide landen de hoogste strategische prioriteit moeten zijn en dit zou, paradoxaal genoeg, de meest waardevolle bijdrage van de VS zijn.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer