Laat u niet afleiden door de Russische raketten en drones die Oekraïense steden bombarderen. Het aantal Oekraïense burgerslachtoffers ligt de meeste dagen in de dubbele cijfers en de plaatselijke stroomstoringen duren zelden langer dan een halve dag. Deze aanvallen zijn meer een Russische driftbui dan een strategie, want het Oekraïense elektriciteitsnet is een van de minst kwetsbare ter wereld.

Het is grotendeels gebouwd in de Sovjettijd en is daarom ontworpen om zelfs tijdens een volledige kernoorlog te blijven functioneren. De onderstations zijn verspreid over enorme gebieden en zelfs de afzonderlijke transformatoren staan ver uit elkaar. Een enkele raketaanval kan nooit alle transformatoren in een onderstation uitschakelen, en ze zijn snel en gemakkelijk te repareren.

Oekraïne is zo energierijk dat het voor de oorlog elektriciteit verkocht aan Moldavië, Wit-Rusland en zelfs de Europese Unie. De raketten die de Russen gebruiken, kunnen niet veel schade aanrichten aan grote elektriciteitscentrales - en minstens 80% ervan wordt nu neergeschoten.

Bovendien zijn de meeste elektriciteitscentrales in Oekraïne ofwel grote dammen (praktisch onkwetsbaar) ofwel kerncentrales (onaantastbaar tenzij de Russen fall-out op hun eigen grondgebied willen). Als het "energieoffensief" het ergste is wat het regime van Vladimir Poetin de Oekraïense burgerbevolking kan aandoen, dan hebben ze niet veel om zich zorgen over te maken.

Waar zal dan het volgende grote Oekraïense grondoffensief toeslaan? Het zal zeker gebeuren omdat Kiev zich verplicht voelt te laten zien dat het vooruitgang boekt in de oorlog om zijn westerse medestanders aan zich te binden.

Er wordt gesproken over een impasse in de strijd, zoals de opmerkingen van de Oekraïense chef van de militaire inlichtingendienst Kyryko Budanov vorige week voor de BBC - "De situatie zit gewoon vast. Het beweegt niet." - is slechts een afleidingsmanoeuvre. Het is gewoon onderdeel van de psychologische oorlog voor de aanval.

De Oekraïense generaals hebben ongeveer duizend kilometer front om uit te kiezen, en genoeg artillerie nu, inclusief vijftig HIMARS lange-afstandsraketsystemen (met inbegrip van enkele gelijkwaardige niet-Amerikaanse systemen) om bijna elk stukje van het Russische front te isoleren van zijn achtersteun. Ze zullen proberen er nog een grote hap uit te nemen, en de meest waarschijnlijke keuze is Melitopol.

Het doel zou zijn de Russische weg- en spoorverbindingen over het door Rusland bezette deel van de zuidkust van Oekraïne af te snijden en de Russische troepen ten westen daarvan op te rollen. Als het Russische leger niet volledig instort, zal dit niet uitmonden in de herovering van de Krim, maar het zal Oekraïense troepen naar de noordgrens van het schiereiland brengen.

Een alternatief zou een aanval zijn op de delen van de provincie Luhansk die tot de Russische invasie in februari onder Oekraïense controle stonden. De Oekraïners zijn al een tijdje bezig de lijn Svatove-Kreminna in te perken, en het is mogelijk dat die op het punt staat af te brokkelen.

Hier behaalden de Oekraïners afgelopen september hun eerste grote overwinning, en hoewel het van weinig strategisch of economisch belang is, zou het goed genoeg zijn om te laten zien dat hun leger nog steeds vooruitgang boekt.

De Oekraïense aanval kan natuurlijk ook mislukken: dit is een oorlog, geen film. Maar ze zijn het punt voorbij waarop één nederlaag beslissend zou zijn.

De voortdurende journalistieke speculaties over hoe lang het Westen, en met name de Verenigde Staten, bereid zullen zijn de kosten van deze oorlog te dragen, slaan de plank volledig mis. De oorlog in Oekraïne is een zeer goedkope oplossing voor een probleem waarvan de Amerikanen niet eens wisten dat ze het hadden.

Tot vorig jaar stond Rusland op de vierde of vijfde plaats op de lijst van Washingtons zorgen over het buitenlands beleid. Het regime van Poetin was onaantrekkelijk en soms agressief tegenover zijn directe buren, maar het was een gedeïndustrialiseerde minnow (kleinere economie dan die van Canada) met veel kernwapens en een verouderde status als grootmacht ('Opper-Volta met raketten').

De verbazingwekkend dwaze inval van Poetin in Oekraïne promoveerde Rusland snel naar de tweede plaats (na China) wat betreft het krijgen van de strategische aandacht van Washington. Maar het was nog steeds geen grote militaire bedreiging voor NAVO-Europa of de Verenigde Staten, afgezien van de kernwapens - en de Russische inval in Oekraïne creëerde zijn eigen tegengif: het Oekraïense militaire verzet.

De Verenigde Staten hoeven geen enkele Amerikaanse soldaat in te zetten in de strijd om Rusland volledig bezet te houden en af te drijven naar een faillissement. De Amerikaanse militaire hulp aan Oekraïne is tot nu toe minder dan de jaarlijkse kosten van de lange oorlog in Irak, en ongeveer een tiende van het huidige Amerikaanse defensiebudget. Dit is het beste koopje in de Amerikaanse militaire geschiedenis.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer