Ik zal echter proberen een evenwichtig verslag te maken. Ik nodig u uit om dat te beoordelen.

Ten eerste denk ik niet dat ik me een tijd kan herinneren waarin er meer opgekropte woede was dan nu hier in het Verenigd Koninkrijk. Het lijkt tegenwoordig schering en inslag, vooral in stedelijke omgevingen. We zijn een behoorlijk chagrijnig, ongemanierd volkje geworden. Je kunt nauwelijks een voet buiten de lijn zetten zonder op tyrades van verbaal geweld te stuiten. Zelfs een klein verkeersovertreding kan ertoe leiden dat een medeburger buitenproportioneel en dramatisch woedend wordt. Ogenschijnlijk volkomen redelijke mensen worden kwaad om de kleinste dingen.

Tot zover de oude "Britse waarden". We zijn ver verwijderd van de zachtaardige, welbespraakte Britten van weleer. Misschien komt het doordat te veel van ons dicht op elkaar wonen. Er is niet zoveel persoonlijke ruimte beschikbaar en mensen zijn daardoor veel reactionairder.

Dat terzijde, ben ik er niet helemaal in geslaagd om erachter te komen wanneer precies deze huidige golf van onderliggende woede zo alomtegenwoordig is geworden. Ik denk dat het misschien is opgeborreld tijdens de verdeeldheid zaaiende Brexit-campagne?

OK, mensen konden voor die tijd al behoorlijk boze wezens zijn, maar Brexit (en ook de Hillary vs Donald-campagne) lijken het vitriool te hebben genormaliseerd. Er lijkt tegenwoordig weinig zinnigs en onpartijdigs te gebeuren zonder dat er een flinke scheut vitriool in de mix wordt gegooid. Het lijkt erop dat we belachelijk kunnen worden gemaakt voor zoiets triviaals als vlees eten of kiezen voor veganisme. Dingen die vroeger persoonlijke keuzes waren, zijn nu het onderwerp van netelige debatten.

Je kunt je misschien de tijd herinneren waarin verkiezingen en referenda een soort noodzakelijke sleur waren. We verdroegen de vermoeiende campagnes, maar ploeterden desondanks plichtsgetrouw naar het dichtstbijzijnde stemlokaal, vaak door de duisternis en de mist, om te doen wat we moesten doen en te hopen (tegen de hoop in) dat onze levenskeuzes op de een of andere manier zouden leiden tot enige vorm van nationale verbetering. Iedereen accepteerde dat gedurende vijf jaar na een algemene verkiezing, wat zou zijn, zou zijn. Als we collectief niet goedkeurden hoe degenen die we in functie hadden gekozen presteerden, zouden we de kans krijgen om ze te zijner tijd weer weg te stemmen.

Het was natuurlijk niet de bedoeling dat Brexit het soort besluit zou zijn dat met vijfjaarlijkse stemmingen ongedaan kon worden gemaakt. In werkelijkheid zouden de gevolgen van Brexit veel permanenter zijn. Misschien is dit de reden waarom beide kanten van de politieke medaille zo gepassioneerd waren? Iedereen wist dat welke beslissing er ook genomen zou worden, we er aan vast zouden zitten.

De Brexit-campagne en de nasleep ervan zorgden voor ongekende taferelen in de Britse politiek. In het 'remain'-kamp was er weinig animo om hun Europese paspoorten en identiteit op te geven. Ook aan de linkerkant was er zeker geen ruimte voor compromissen. Vandaar dat het Verenigd Koninkrijk te maken kreeg met een vier jaar durende politieke impasse die tot verdeeldheid leidde, compleet met al het venijn en vitriool van de voorgaande campagne. Dit gif drong door in de hele samenleving. Levenslange vriendschappen werden verbroken, families vielen uit elkaar aan tafel omdat de Brexit berg zijn verhitte discours spuwde, iedereen op zijn pad overspoelde en het politieke landschap voor altijd veranderde.

Het moet dus eerlijk zijn om te suggereren dat miljoenen kiezers zich rechteloos voelden na het Brexit-debacle. Maar bij alle verkiezingen zijn er winnaars en verliezers. Dat is gewoon de aard van het beestje. Brexit stond op het stembiljet als een binaire keuze. Blijven of Verlaten. Een middenweg was moeilijk te vinden ondanks de pleidooien van het remain-kamp.

Het is moeilijk om de verantwoordelijkheid voor het huidige geweld en de huidige onrust uitsluitend bij de politiek en de daaruit voortvloeiende tekortkomingen van Project Brexit te leggen. Als we een stapje terug doen en onszelf een beetje artistiek perspectief gunnen, kan ik zeker zien dat er "oorzaken en gevolgen" kunnen zijn die rechtstreeks voortkomen uit de immigratiekant van het Brexit-debat. Het lijkt wel heel vreemd dat het aantal immigranten is toegenomen sinds het Verenigd Koninkrijk uit de EU is gestapt - in plaats van dat ze op de een of andere manier zijn teruggedrongen.

Ik denk dat het redelijk is om aan te nemen dat grootschalige inkomende migratie na Brexit een enorme rol heeft gespeeld bij het aanwakkeren van onrust. Deze factor heeft zeker geleid tot protesten en geweld. Het lijdt absoluut geen twijfel dat massale immigratie een katalysator is geweest in het smeulende tondeldoosje van post Brexit Groot-Brittannië. Dit ontkennen, enkel en alleen om bepaalde verhalen te voeden (in plaats van de koude, harde feiten onder ogen te zien) is een non-optie. Het is zelfs gevaarlijk. Een boos kijkende uitslag moet behandeld worden, anders bestaat het risico dat het zich verspreidt.

De behandeling van deze uitslag moet forensisch gebeuren. Het kan niet simpelweg worden toegeschreven aan de curry van gisteravond. Het is maar al te gemakkelijk om de schuld in de schoenen te schuiven en de hoefbevangen olifant in de kamer te negeren.

Binnenwaartse migratie is prima als het goed gaat met iedereen. Maar om te zien dat de aantallen toenemen zoals in meer sobere tijden is zeker een probleem voor veel mensen.

De meeste Britten accepteren absoluut dat de huidige immigranten een essentieel onderdeel vormen van onze moderne economie. We waarderen allemaal de diversiteit die deze mensen met zich meebrengen. We zien hoe de NHS, de zorgsector en de horeca vertrouwen op de vindingrijkheid en vaardigheden van overzeese werknemers.

Maar massale aantallen nieuwkomers (meer dan de hele bevolking van Coventry die elk jaar binnenkomt) maken het leven van bijvoorbeeld de NHS er niet makkelijker op. Zelfs migranten hebben geen toegang tot de fontein van de eeuwige jeugd. Niemand heeft het magische elixer ervan gedronken, dus er is weinig twijfel dat op een dag een toch al onder druk staande gezondheidszorg zal bezwijken onder deze ongekende druk. Het is een tijdbom.

Wanneer migrantenaantallen worden genoemd in politieke debatten, horen we alleen over de huidige aantallen. Op de een of andere manier kunnen we daar doorheen modderen en mee omgaan. Maar ik denk dat mensen bang zijn voor het onbekende. Hoeveel wachten er om te volgen als het Verenigd Koninkrijk het signaal afgeeft dat het een softie is?

Er is al een goed gedocumenteerde huisvestingscrisis in het Verenigd Koninkrijk. De strijd om betaalbare huisvesting voor iedereen is iets dat hier en nu bestaat. Labour's belofte van 1,5 miljoen nieuwe woningen in 5 jaar zal niet eens een krasje op de oppervlakte zijn. Als de huidige trends aanhouden, zal de Britse bevolking in vijf jaar met nog eens vier miljoen zijn gegroeid - en dat is alleen al door immigratie.

Gemeenten, zoals Peterborough, hebben onlangs meer dan 40 nieuwe woningen opgekocht die specifiek bestemd zijn voor Afghaanse en Oekraïense vluchtelingen. Hoewel deze belegerde mensen duidelijk onze hulp nodig hebben, wordt deze bereidheid om anderen dan hen te helpen als zeer oneerlijk gezien door lokale mensen die vaak al jaren op de wachtlijst staan voor huisvesting. Het idee dat de middelen van de Britse belastingbetaler worden gebruikt om buitenlandse onderdanen voorrang te geven, terwijl de behoeften van degenen die de belastingen hebben betaald op de tweede plaats komen, is op zijn zachtst gezegd niet populair.

Er moet nog veel geregeld worden. Hopen dat het allemaal wegsmelt, zal de pastinaken deze keer geen windeieren leggen.

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes