Ongeveer 1.200 Israëli's werden gedood bij de aanvallen in oktober, dus niemand kan zeggen dat de reactie van Israël niet uitgelokt was. Maar de reactie van Israël was wel buitenproportioneel en in veel westerse steden zijn er wekelijkse protestmarsen tegen het bloedbad in de Gazastrook. Er zijn er echter vrijwel geen geweest in Israël of in de Gazastrook zelf.

Eerlijk gezegd hebben de meeste Palestijnen in de Gazastrook het te druk met rennen voor hun leven om veel te protesteren. De meeste families hebben meerdere keren moeten vluchten omdat de focus van de Israëlische troepen heen en weer verschuift. Bovendien heeft Hamas nog steeds genoeg controle over de bevolking om iedereen te straffen die openlijk om een staakt-het-vuren vraagt.

Er zijn veel demonstraties in Israël waarin premier Binyamin Netanyahu wordt opgeroepen een staakt-het-vuren te ondertekenen en de Joodse gijzelaars thuis te brengen, maar geen enkele over het lot van de Palestijnen. Velen delen zelfs Netanyahu's fantasie dat ze een kort staakt-het-vuren kunnen hebben, de gijzelaars terug kunnen krijgen en dan het doden van Palestijnen kunnen hervatten.

Sorry, laat me dat anders zeggen. Ik had moeten zeggen: "Hervat het doden van Hamasstrijders, goed wetende dat vijf of tien of twintig Palestijnse burgers, waarvan ongeveer een derde kinderen, zullen sterven als bijkomende schade voor elke Hamasstrijder die wordt uitgeschakeld. Want dat is wat er feitelijk gebeurt.

Maar Hamas moet op zijn minst willen dat er een einde komt aan het afslachten van Palestijnse burgers. Nee, dat willen ze niet. Het is net zo'n voorstander van het afslachten van onschuldigen als de Israëli's zijn. Misschien nog wel meer, omdat Israël alleen maar boos is, terwijl Hamas een echte strategie heeft.

Vanaf de eerste dag van de planning voor Hamas' aanvallen op Israël, was het echte doel om Israël zoveel mogelijk Palestijnen te laten doden. Waarom zou Hamas dat willen? Omdat het de enige manier was om Netanhayu's strategie om de Palestijnen buitenspel te zetten en vrede te sluiten met alle andere Arabieren, te doen ontsporen.

Hamas en de andere 'afwijzende' Palestijnse groepen verliezen al jaren terrein. De rest van de Arabische wereld was de confrontatie beu en zag een 'tweestatenoplossing' (aparte Israëlische en Palestijnse staten die naast elkaar leven) als een verloren zaak.

Om zijn geloofwaardigheid te herstellen, moest Hamas niet alleen wat leven in de brouwerij brengen door Israël aan te vallen. Het moest de Israëli's tot staan brengen. Omdat het geen regulier leger en luchtmacht had om een open strijd te voeren, kon het dat alleen doen op eigen bodem, waar het guerrillatactieken kon gebruiken.

Daar waren de aanvallen van afgelopen oktober voor bedoeld: om de Israëli's zo woedend te maken dat ze Gaza met geweld zouden binnenvallen. In Gaza zijn er eindeloze dicht opeengepakte gebouwen om in te schuilen, en eindeloze tunnels eronder, en elke 'gemartelde' Palestijnse burger zal meer bondgenoten en aanhangers creëren voor de Palestijnse zaak in de Arabische wereld en zelfs verder daarbuiten.

De Israëlische generaals begrepen waarschijnlijk wat Hamas wilde, maar door de woede van het volk konden ze het niet voorkomen. Ze waren als de intelligentere Amerikaanse generaals in 2001, die zich realiseerden dat de aanslagen van 11 september bedoeld waren om de Verenigde Staten te verleiden tot zinloze invasies in Arabische landen, maar die zich toch door de publieke opinie gedwongen voelden om zich in dat moeras te begeven.

Netanyahu kan de strategie van Hamas wel of niet begrijpen, maar hij heeft zelf om twee redenen een grote, lange oorlog nodig. De ene is om een openbaar onderzoek uit te stellen naar zijn nalatigheid bij het niet voorkomen van de aanslagen in oktober; de andere is om zijn gammele coalitie bij elkaar te houden. (Als hij zijn ambt verliest, wordt zijn proces wegens corruptie hervat, met gevangenisstraf als mogelijke uitkomst).

Dus geen van de lokale spelers geeft ook maar iets om dode Palestijnen. In het geval van Hamas geldt zelfs: hoe meer dode Palestijnse burgers, hoe beter. De enige speler met de macht om een vroeg staakt-het-vuren af te dwingen is de Verenigde Staten - maar dat betekent Joe Biden, en dat zal hij waarschijnlijk niet doen.

Halverwege juni voorspelde ik "een permanent staakt-het-vuren (in Gaza) en een vrijlating van de gijzelaars binnen een maand, hooguit zes weken", op grond van het feit dat "de strategische belangen van de VS en de politieke toekomst van Biden beide vereisen dat deze oorlog stopt en dat Netanyahu afstand doet van de macht. Als Biden zelf niet tot de juiste beslissing komt, zullen degenen om hem heen hem die opleggen."

Nou, dat deden ze niet, en ze missen duidelijk de wil of de vaardigheid om dat nu wel te doen. Hoewel Biden nu is afgetreden als presidentskandidaat, zal hij nog zes maanden in functie zijn. Zo lang gaat de oorlog in Gaza misschien ook door - tenzij een Israëlische oorlog met Hezbollah in het noorden een grotere crisis in de hele regio teweegbrengt.


Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer