Główną rozważaną koncepcją jest uwalnianie cząstek dwutlenku siarki do atmosfery na dużych wysokościach, odbijając promienie słoneczne, co według badań może prowadzić do efektu chłodzenia.


Jednak raporty ogólnie wskazują, że najbardziej efektywna wysokość dla rozpylania cząstek wynosi 12,5 mil nad Ziemią, czyli znacznie więcej niż większość istniejących samolotów może bezpiecznie latać.