Mijn huis is niet groot. De kamers zijn toereikend voor ons tweeën (en ook net groot genoeg voor onze honden). De keuken is klein, maar heeft alles wat ik nodig heb binnen handbereik. Ik ben geen geweldige kok, ook niet erg avontuurlijk, en om eerlijk te zijn zie ik er de lol niet van in om een paar uur te zwoegen op een maaltijd die in tien minuten op is. En dan heb ik het nog niet eens over de afwas die erbij komt kijken.

Maar sinds kort is mijn man geïnteresseerd in koken en ik ben een beetje territoriaal wat betreft de keuken. Ik ben de baas. Dit is mijn domein en het is echt een eenpersoonsruimte met niet veel werkruimte. Ik bepaal (meestal) het menu, maar sta soms open voor suggesties. Kip? Ja, die heb ik vast wel ergens. Eieren? Meestal. Kant-en-klaarmaaltijden? Meer dan waarschijnlijk.

Nu is hij vooral geïnteresseerd in curry's.

Hij heeft het internet grondig bestudeerd om iets te vinden wat hij kan koken. Dit is de man die tot een paar maanden geleden niet eens het fornuis aan kon zetten, laat staan ontdekken welke schakelaar op welke kookplaat zat. Toen ik een week weg was, bleef hij me maar bellen met vragen over hoe de airfryer werkte of waar de houten spatel was, tot het punt waarop ik mijn telefoon uitzette om hem de mond te snoeren.

Dus daar stond hij dan, zenuwachtig te worden over een curry. Hoe hij ook met de pannen stond te zwaaien, er was nog niets dat tot een culinair hoogstandje moest worden omgetoverd, dus werd ik naar de supermarkt gestuurd om te halen wat er niet in de voorraadkast stond en deed ik de gebruikelijke ronde om de ingrediënten te vinden, want - je raadt het al - ze waren niet allemaal in één winkel verkrijgbaar.

Credits: Unsplash;

Ik ging voorzichtig aan de kant

Dit was net als de eerste keer dat je je kind zonder hulp loslaat op de kinderfiets. Ik keek toe vanuit de deuropening, terwijl hij zocht naar de kruiden die op het schap stonden, waarschijnlijk voor zijn neus, en wachtte op de klagerige: 'waar is de knoflook?' of 'is een dessertlepel groter dan een eetlepel?'. We bewogen ons door de keuken als een paar ballroomdansers die de Argentijnse Tango deden, terwijl we probeerden niet op elkaars tenen te gaan staan of over een slapende hond te vallen. Ik wilde het zo graag overnemen, maar ik draaide rondjes om te proberen het te laten lijken alsof ik niet echt hielp.

Maar toen vond ik mezelf vrijwillig om de rode peper te snijden en te ontpitten (makkelijker dan uit te leggen hoe het moest), vervolgens uien te hakken omdat hij zei dat het mes niet scherp genoeg was, en te zeuren omdat er maar één was die de klus kon klaren en die in de vaatwasser lag.

Het leek wel een operatiekamer in een oorlogsgebied - het enige dat ontbrak waren lichaamsdelen. Samengeklonterde klonten keukenrol, overal bestek, kannen en kommen die zich opstapelden in de gootsteen, een lege yoghurtpot die ruimte deelde met de vieze lepel die hij gebruikte om de yoghurt eruit te halen, en ik moest uiteindelijk bijspringen bij de gootsteen om zijn vaart erin te houden. Hij gedroeg zich als Gordon Ramsay, compleet met taalgebruik, omdat hij merkte dat de kostbare keukenruimte werd opgevreten door dingen die hij vergat weg te zetten.

Eindelijk

Eindelijk kookte er iets en de pittige geur van een curry vulde de keuken. De slowcooker pruttelde maar door en hij testte hem af en toe angstvallig uit en verkondigde dat dit het beste was sinds de broodjes.

Ik moet toegeven, enigszins met tegenzin, dat hij zijn werk goed deed, en toen we eindelijk gingen zitten om te eten, was ik aangenaam verrast. Het was echt heel lekker. Nee, het was heerlijk. Verbazingwekkend. Hij kookte zelfs echte rijst (niet van dat diepvriesspul dat ik altijd meebracht) en het was de moeite waard - licht en luchtig zonder klonters.

Ik liet hem in de schijnwerpers staan, hij was zo blij met zichzelf en ik weerstond de neiging om te zeggen: 'Nou, je hebt het niet helemaal alleen gedaan Gordon', maar iedereen heeft recht op vijf minuten roem, en hij heeft minstens een week verdiend. Ik kan niet wachten op de volgende.

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan